Column
Plastic kerstborrel
Als gelegenheidspennenlikker en vrijwel onder pseudoniem heb ik talloze jaren de inhoud van ons clubblad mogen teisteren maar wel beseffende dat een gedegen redactionele opleiding enigszins ontbrak en de verhalen of columns soms kant noch wal raakten. Was dàt dan boeiend? Welnee, maar een leesbaar verhaal met vermakelijke kwinkslagen en daarbij ook nog een link met onze golfsport kon niettemin best op enige belangstelling rekenen.
Met meetbaar genoegen was ik in de gelegenheid om samen met Hans de Jongh jaarlijks de basis te creëren voor de 1-aprilgrappen waar nog heel wat golfende lezers de inhoud voor waarheidsgetrouw aannamen. Heerlijk toch! Ook de bizarre avonturen van Heer Optimus Maet vrolijkten de inhoud geregeld op. Om nog maar te zwijgen over de enerverende avonturen tijdens de Corona-periode in Spanje.
Dat de redactie van de Fore mij de vrijheid gaf - weliswaar binnen kaders - om mijn pretentieloze gewauwel te publiceren gaf een goed gevoel. En een zekere mate van waardering. In het nieuwe jaar zullen jullie mijn bijdrage in de Fore echter niet meer aantreffen. De goden zij dank, hoor ik enkelen mompelen, zijn we eindelijk verlost van die tenenkrommende prietpraat. Zou kunnen maar ik draag graag het stokje over aan degene die de redactie wil komen versterken en de lezers ludiek en aangenaam gaat verrassen.
De reden dat ik stop is van een heel andere orde. Enkele jaargangen geleden stond er in ons clubblad een fraai verhaal over een gedreven golfspelend vrouwke uit het Gooi, en laat ik nu toevallig met deze deern al heeeeeel lang mijn leven delen. Aangezien schrijver dezes ook uit die contreien wortelt en de kinderen en kleinkinderen daar ook wonen maar Dronten nog steeds een brug te ver vinden, knaagde er altijd wel een ongrijpbaar gevoel van een ooit onbestemde terugkeer. Onze hereniging richting het Gooi was nooit helemaal uitgesloten maar is inmiddels toch minder onbereikbaarder dan gedacht. O jee, nou gaat ie klagen en natrappen, maar is daar dan ook een reden voor te bedenken om achteraf te lopen gallen. Nou, niets is minder waar want 19 jaar wonen en recreëren op de Golfresidentie getuigt er toch wel van dat we hier zeer tot ons genoegen verbleven.
Het mogen wonen op een golfbaan is voor velen onbereikbaar en heeft ontegenzeggelijk een bevoorrecht deel van ons dagelijkse leven uitgemaakt. En nee, ik ga ook niet achteraf lopen mauwen omdat soms het verenigingsleven onder druk staat door wat voor randverschijnselen dan maar ook. Wat heeft deze gehele opsomming nu te maken met de kersteditie van de Fore? Nou niet echt veel, want er had een smeuïg en sfeervol kerstverhaal uit de dikke duim in moeten staan, maar zo tussen de verhuisperikelen door kon ik weinig inspiratie opdoen. Tot slot: een heuse kerstborrel gaat het nu niet worden, hooguit vanuit een plastic Praxis bekertje of vanaf een stevig kartonnen verhuisdoos.
Met die gedachte in het achterhoofd wensen wij het bestuur en alle leden van de golfclub hele fijne en zinvolle kerstdagen. En voor ik het vergeet nog een oprechte wens voor in het nieuwe jaar: koester onze golfclub want die is het meer dan waard.