Do Veltman’s debuut in clubkampioenschap Strokeplay
Do Veltman (hcp 23.9) is een vrolijke causeur die het olympisch gedachtengoed dat meedoen belangrijker is dan winnen hoog in haar vaandel heeft staan. Dus overwon ze haar zenuwen en meldde zich aan voor het clubkampioenschap Strokeplay. Daarbij streefde ze vier doelen na. Twee ervan heeft ze gerealiseerd. Voor de andere twee meldt ze zich volgend jaar voor de herkansing. De afspraak die we met haar maken is om na afloop van het evenement na te praten over haar ervaringen. Ze verbindt er één voorwaarde aan: ‘Als ik het overleef.”
Do Veltman is zo’n twee jaar lid van de golfclub, woont even lang op de Golfresidentie en golfde oorspronkelijk bij Dorhout Mees. Veel tijd had ze daar overigens niet voor, zegt ze, want haar werk als wooncoördinator van het studentencomplex op de Warmonderhof was daarvoor te veeleisend. “Je moest ook elke keer de auto pakken. Nu hang ik de trolley achter m’n fiets, even negen holes, daarna gezellig een drankje en ook zo weer thuis”, vertelde ze een klein jaar terug aan GRD450. “Ik ben helemaal happy hier”.
‘Het weer werkte natuurlijk ook mee. Dat ene buitje interesseerde me niet’
‘Het was een waanzinnige kick’
TEKST EN FOTO’S HANS DE JONGH "Met dat clubkampioenschap Strokeplay wilde ik wel eens meespelen, vooral toen ik hoorde dat er maar weinig dames waren die meededen. Ik dacht, dit is je kans om nog eens op die plank te komen. En vanwege de clubgeest natuurlijk. Tegen mijn buurvrouw had ik gezegd: Kom op Sigrid, we doen mee. We hebben niets te verliezen en kunnen best een beetje golfen. Ze twijfelde eerst nog een beetje maar voordat ik thuis was had haar man Peter Blom ons al ingeschreven.
Je kan je natuurlijk altijd zelf weer uitschrijven maar ik dacht, dat is laf en dat ben ik niet. We waren zo zenuwachtig. Je moet weten dat er iemand is geweest, die ik zeer hoog heb zitten, die zei: Je móét je uitschrijven. Ze bedoelde te zeggen dat ik geen 36 holes in twee dagen kon lopen. Ik dacht misschien heeft ze wel gelijk.
Dat maakte mij nòg zenuwachtiger. Twee keer 18 holes, dat moet kunnen bleef ik maar denken en Sigrid en ik zijn vervolgens eindeloos gaan oefenen. Dat ging goed maar ik bleef echt heel zenuwachtig. Mijn andere buurman, Robbert Springer, vroeg op een goeie dag ineens ’Waarom doe je eigenlijk mee Do?’ Ik dacht dat is de tweede die twijfelt aan mijn doorzettingsvermogen en de kansen die het clubkampioenschap mij kon bieden. Maar Robbert bedoelde het anders. Welke motivatie ik had. Ik heb hem van de clubgeest verteld en over die plank waar ik zo ontzettend graag op wilde staan. Later bleek dat Robbert en zijn vriendin Silvia ook nog in de organisatie zaten. Dat wist ik niet. Het was een prettige en rustgevende gedachte. Ik mocht ze zelfs bellen als het niet meer ging. Ze beloofden me dat ze mij uit de baan zouden komen halen als ik vond dat het over en uit was. Maar ik vond het fantastisch. Ik heb ze gelukkig niet hoeven bellen.
Spanning
Ik voelde wel die spanning waar iedereen het altijd over heeft. Die spanning die je bij het clubhuis voelt maar vooral ook op de tee waar je de eerste keer vanaf moest slaan. Trillende handjes had ik nog net niet, maar je voelde wel degelijk dat het ergens om ging. Ik had me twee doelen gesteld, nou drie eigenlijk. In de eerste plaats wilde ik eindelijk eens op die plank komen. Dat erepodium is dus niet gelukt. Niet getreurd Do, hield ik mezelf voor. Je tweede doelstelling heb je wel gehaald. Dat je als voorlaatste zou eindigen. En ook m’n derde doel was geslaagd. De wedstrijd uitlopen. We hadden ook nog een lunch. Aangeboden door het bestuur. Ik zat met Monique van Rijn aan een tafeltje. Helemaal geweldig. Prima. Leuk. Komt er iemand bij ons staan. En die vroeg me, echt hoor, heel serieus, Weet je wel waar je aan begint?
'Het was een prettige en rustgevende gedachte’
Ik dacht nee hè, weer een. Dat is de derde. Ik begon nu echt ernstig aan mezelf te twijfelen. Heel erg. Dat is niet leuk meer. Gelukkig prezen Silvia en Robbert ons de hemel in omdat we het lef hadden om mee te doen. Ik heb nog nooit met Mixed Friday of andere grotere wedstrijden kunnen meespelen. Hier kon ik eindelijk excelleren, had ik me al die tijd voorgehouden. Het viel zo ontzettend mee. Het gaf me een waanzinnige kick. Dat uur pauze tussen de eerste en tweede wedstrijd had voor mij niet gehoeven. Dat was te lang. Nou ja, net genoeg eigenlijk. De flights waren leuk. Daar was ik ook zo bang voor geweest. Heb ik nog wakker van gelegen. Monique en ik holden achter Ching aan maar lieten ons niet opjagen. Ching paste haar tempo op zeker moment aan ons aan. Dat was goed. Super sportief. Vroegen ons wel even af of we al 5 kilo waren afgevallen.
‘Ik voelde me als een Eddy the Eagle’
In een flow
Dat we zondag pas om 1 uur ’s middags konden starten daar was ik het niet mee eens. Ik was in een flow, het ging allemaal zo lekker. Had gemakkelijk nog twee wedstrijden kunnen spelen. Fysiek geen enkel probleem. Het weer werkte natuurlijk ook mee. Dat ene buitje? Ach dat stelde niks voor. Viel allemaal best mee. Ik roep nu tegen iedereen dat ze voor volgend jaar moeten inschrijven. Meedoen! Ben gelijk maandag weer de baan in gegaan. Samen met Sigrid. Doen we altijd op maandag. Maar nu om af te trainen. Leuk toch. Mijn familie leefde erg mee omdat ik van tevoren nogal zenuwachtig was. Die stonden bij hole 18. Carla, mijn man Leon, enfin iedereen was er. Ik had één groot gevoel van euforie. En ik kan eigenlijk niet wachten tot volgend jaar.’ Ik voelde me wel als een Eddy the Eagle hoor, maar dat interesseerde me niet. Drie keer ongevraagd advies gekregen om me uit te schrijven. Onder het motto Je weet niet waar je aan begint. Maar het viel allemaal zo ontzettend mee. Ik heb er natuurlijk ook veel van geleerd. Van het spelletje. Van de regels. Van mezelf. Dat ik rustig moet blijven. En me vooral niet moet laten opjutten. Ik had nog een vierde doel. Vergat ik even. Ik wilde Yvonne voorbij gaan. Is me ook niet gelukt. Maar ik heb wel tegen haar gezegd dat ik eraan kom. Volgend jaar al. En nee, zeg ik er maar gelijk bij, Iris passeren, dat gaat me niet lukken".