Duikboot

Ongeveer 9 jaar geleden ben ik begonnen met golfen omdat ik iets ouder werd en toch competitief wilde sporten. Met een honkbalachtergrond leek dit zeer aardig te lukken want in no time ging ik van handicap 42 naar 32. Ik werd lid van de NVGJ, de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten en kwam daardoor op de mooiste banen te spelen. Hoogtepunt in die begintijd was een wedstrijd op de, toen nog niet zo lang open zijnde Dutch. Alles ging perfect die middag en ik haalde zelfs mijn allereerste Birdie ooit die middag. Ik eindigde met 42 Stablefordpunten als winnaar van de dag met 5 punten voorsprong op nummer 2. Toen heb ik ook de uitdrukking “Duikboot” geleerd. Want als je meer dan 40 punten scoort dan is je handicap te hoog of heb je een uitzonderlijk goede dag. Beide zaken waren nu bij mij het geval en na deze wedstrijd ging ik als een speer omlaag en zou in de jaren erna zelden tot nooit meer boven de 40 scoren. Wel regelmatig hoog in de 30 en daardoor heb ik nu een handicap van 18,5. Hardwerkend om die handicap naar beneden te krijgen. Waarom vertel ik dit verhaal? Omdat ik bij de uitslagen op de golfresidentiewedstrijden altijd mensen zie die, soms zelfs dik, boven de 40 punten scoren. Ik vergelijk het altijd met een voetballer die 4 of meer doelpunten in een wedstrijd scoort. Ook dat is een zeldzaamheid, of je moet zeggen dat je 12 bent en dus met de F-jes mag spelen terwijl je in werkelijkheid 17 bent. Ik besloot niet zo lang geleden de proef op de som te nemen en mee te doen aan de Mixed Friday. Een leuk en gezellig concept waar we 9 holes GRD en 9 holes OGD speelden. Vooraf vertelde ik bij mijn flightgenoten over mijn verbazing dat er zo vaak boven de 40 punten werd gescoord op de Golfresidentie, maar toen bleek dat zij dat ook vaak deden. Ik hield mijn mond maar. Dit was zo’n middag waar bijna alles goed ging voor mij. Ik sloeg goed af en putte sterk. Op 11 GRD zelfs een chip-in birdie en kwam in het clubhuis met 38 punten. Zo trots als een pauw stond ik vooraan bij de prijsuitreiking. Dat moest toch wel een paar balletjes of een fles wijn opleveren. Maar u begrijpt het al, bij het uitreiken van de lagere prijzen bleek al dat ik niet genoeg had want het begon bij 39 en eindigde met 45 Stablefordpunten. Lachend liep ik naar mijn vrouw en zo bleek dat mijn voorgevoel weer juist was. Ik doe niet meer mee aan wedstijden waarvan je van tevoren weet dat het onmogelijk is om te winnen. Ik speel wel lekker met mijn vrouw of buurtgenoten en wacht tot het moment komt dat ook ik dat heilige GRD-gevoel in mij krijg en dat ik ook ver boven het landelijk gemiddelde ga scoren. Eigenlijk weet ik nu al dat dat niet gaat komen en dus vermaak ik mij kostelijk met een spelletje met vrienden en een drankje en hapje op het terras.