De andere ik van....

Paul van Rijn: 'In een team een doel realiseren is voor mij het leukste wat er is’

TEKST MAARTJE BERTELINK Paul van Rijn kennen we vooral als de vorige voorzitter van de Vereniging van Eigenaren (VvE). Dat was hij gedurende zeven jaar. Voor de rubriek 'De andere ik van' was hij bereid wat meer over zijn leven te vertellen.

Paul heeft altijd gewerkt in de farmaceutische industrie. Hij voegt daar direct aan toe: "De algemene waardering voor deze bedrijfstak is wel een beetje gedaald en de term zakkenvullers valt nogal eens. Vroeger had deze industrie echt aanzien. Ik heb altijd aan de commerciële kant gewerkt en met heel veel plezier en er ook een hele mooie tijd gehad, over de hele wereld gereisd en met heel veel artsen en apothekers te maken gehad. Mijn taak was in Nederland de medicijnen te verkopen die door laboratoria over de hele wereld waren ontwikkeld. Dat deed ik in dienst van grote bedrijven. Mijn laatste werkgever was een wat kleiner Belgisch bedrijf en daar ben ik algemeen directeur geworden. Ik ben destijds onder aan de trap begonnen en heb er dus mijn hele leven over gedaan om die functie te verwerven." Al met al heeft Paul in zijn werk een prachtige tijd beleefd. Eén periode was dat toch wat moeilijker. "Het bedrijf waar ik toen werkte, reorganiseerde en ik werd eruit gereorganiseerd.

Was niet zo heel erg leuk natuurlijk. Maar ik vond een oplossing. Ik had ooit een antibioticum in Nederland geïntroduceerd en ik wist dat het patent zou verlopen. Dan komt het op de vrije markt. Dat betekent dat iedereen het kan gaan produceren en wordt het goedkoper. In samenwerking met een groothandel heb ik een grote partij van die merkloze medicijn opgekocht. Toen ik dat gigantische aantal dozen bij de groothandel zag liggen, kreeg ik toch wel even klamme handjes". "Ik ben al de mij bekende apothekers afgegaan met de boodschap: ik heb een goed aanbod voor je, hetzelfde product maar goedkoper. Ze hebben allemaal gekocht. Het is dus uitstekend verlopen. Maar doorgaan als zelfstandige was voor mij geen optie. De spanning of je een partij wel kwijt kan, is niets voor mij. Ik ben daarna weer bij een bedrijf aan de slag gegaan. Met mensen een bepaald doel realiseren en in een team werken, is voor mij het leukste wat er is."

Geen moer aan

Paul is in 1948 in Utrecht geboren, maar verhuisde vrij snel naar Arnhem. Hij heeft geen broers of zusters. "Dat vond ik helemaal niet leuk. Daar kwam bij dat mijn ouders allebei werkten. Later hadden we eigen damesmodewinkels en toen waren ze ook altijd weg. Ik vond er geen moer aan. En waren ze thuis dan ging het ook altijd over de winkels." Toch ging hij na de middelbare school naar de Hogere Textielschool en maakte die ook af. Maar het is nooit zijn intentie geweest om in de winkels van zijn ouders te gaan werken. Apotheker wilde hij worden. Dus ging hij farmacie studeren. Maar niet voor lang. "Nee, die studie is zo veel omvattend en duurt zo lang... daar ben ik echt niet voor in de wieg gelegd. Maar het was wel voldoende basis om in de farmacie aan het werk te gaan."

De contacten tijdens het werk brachten Paul ook aan het golfen. "Een collega bij een ander bedrijf en ik hadden het idee opgevat om een golfclinic te gaan volgen. Dat vertelden we aan een aantal ziekenhuisapothekers en die wilden dat ook wel. Zo ontstond er een groepje van een man of twaalf, die elkaar regelmatig ontmoette. Ongeveer een derde daarvan is daarna ook daadwerkelijk gaan lessen. Zo is bij mij het golfen begonnen. Het winnend afsluiten van de seniorencompetitie was tot nu toe het mooiste resultaat." Paul is jaren met pensioen. En dat beviel aanvankelijk maar matig. "Ik moest heel erg wennen aan al die vrije tijd. Eigenlijk werd die al heel snel ingevuld doordat ik bij de Vereniging van Eigenaren actief werd. Ik stelde me niet kandidaat omdat ik dat nu zo graag wilde gaan doen, maar als iedereen het af laat weten, gebeurt er helemaal niets. Ik vond het een groep prima mensen, die de schouders er onder wilde zetten en ik kon het goed met ze vinden. Dat vind ik een voorwaarde om lekker te kunnen werken. Toen ik dat wist, was het besluit om dit te gaan doen niet moeilijk meer. Eerst was ik bestuurslid met de portefeuille algemene zaken. Maar al snel werd ik voorzitter, omdat Dick Zoeteman - die de functie toen vervulde - ernstig ziek werd. Toen waren mijn dagen flink gevuld. Weet je, het park functioneert prima.

Het probleem is, dat er vandaag mensen heel druk mee bezig zijn, maar morgen zijn dat weer anderen. Bij bestuurswisselingen weten de nieuwelingen nauwelijks wat hun voorgangers aan kennis en ervaring hebben ingebracht en tegen welke achtergrond beslissingen zijn genomen. Het overdragen van een stel ordners is echt niet voldoende. Eén van de eerste dingen die we toen hebben opgezet is een systeem waarin duidelijk is vastgelegd waar bijvoorbeeld de eikenbomen staan en waar de riolering ligt. We weten bijvoorbeeld nu nog niet precies waar de riolering overgaat naar de gemeente. Er zijn wel tekeningen, maar in de praktijk blijkt het anders te zijn”. “Zo zijn er meer zaken. Wist je dat de helft van de rotonde en het eerste deel van de Golfresidentie (de weg) van de Parkresidentie ofwel van Mourik is? We weten ook dat Mourik op het stuk grond waarop de loodsen staan, die de greenkeepers gebruiken, woningen wil bouwen. Als het zover is, waar moeten die dan heen met al dat materieel? Hebben wij dan een stuk grond waar we dat kunnen realiseren? Er zijn hierover ooit afspraken met Mourik gemaakt, maar welke? Ook bij deze projectontwikkelaar zijn andere mensen gekomen. En dit najaar moet er een nieuw contract worden afgesloten voor het onderhoud, dat nu door SBA wordt gedaan. Dat zijn uitermate lastige zaken en als bestuur handel je niet voor jezelf maar voor alle bewoners van het park."

Foto boven: Paul van Rijn met zijn hockeyteam.

Spanningsveld

De vraag hoe hij in zijn periode als voorzitter tegen de golfclub aankeek, vind Paul een moeilijke. "We hebben echt heel erg hard geprobeerd om tot een goede samenwerking te komen. Maar als één partij alleen maar over zijn eigen stukje nadenkt, ontstaat er een spanningsveld. Het was fijn geweest al we het met elkaar hadden kunnen doen. Eén van de grootste struikelpunten is het clubhuis, waar boven kleedkamers zijn, die sporadisch worden gebruikt. Maar je moet ze wel onderhouden en zorgen dat er continu koud en warm water is. Dat gebouw kost ons met zijn allen heel veel geld. Het lijkt mij normaal dat de golfclub daaraan meebetaalt. Daar hebben we geen overeenstemming over kunnen bereiken, al leek dat aanvankelijk wel het geval. Dat heeft de sfeer vertroebeld. Op de Golf Residentie moeten wij het samen doen en dat geldt ook voor de golfclub”.

Is Paul na het beëindigen van zijn voorzitterschap in een zwart gat gevallen? "Nee hoor. Ik vermaak me uitstekend. Ik kom nog steeds met heel veel mensen in contact omdat ik de site van de VvE verzorg. Ik ben dus nog steeds een beetje betrokken bij alles wat er in onze leefomgeving gebeurt. En Ineke - waarmee ik onlangs 45 jaar was getrouwd - en ik reizen regelmatig. Ik heb mijn hockeyvriendjes van vroeger nog en daarmee ga ik regelmatig op pad. Ook om te golfen. En we hebben een zoon, een dochter en twee kleinkinderen."