Overwinteren

deel 4

Steeds meer leden van de golfclub lijken in de wintermaanden te kiezen voor het zonnige zuiden en vestigen zich dan voor enige tijd in het zonovergoten zuiden van Spanje of kiezen voor het Iberisch schiereiland. De belevenissen van onze 'eigen man' aan de Costa del Sol, Juan P. werden er voelbaar onder druk gezet door het coronavirus.

Een fictieve corona bespiegeling van een visionair

Het was alweer maanden geleden dat we ons vrijwillig onderwierpen aan de uiterst beladen inenting exercitie met het Covid 19 antivirus serum. Duidelijk mag zijn dat dit niet zonder slag of stoot soepeltjes is verlopen maar na alle mitsen en maren zijn we toch overstag gegaan. Na alle gezondheidsrisico’s te hebben afgewogen bleken ook de maatschappelijke belemmeringen een zware wissel te trekken op de besluitvorming om dit wel of niet te doen. Er was ons door de wetgever voorgehouden dat bij weigering om deel te nemen aan de landelijke, vrijwillige maar toch verplichte serum toediening er een aantal burgerlijke verworvenheden zou komen te vervallen. Hierbij viel te denken aan het ontbreken van een medisch paspoort dat onontbeerlijk wordt om toegang te verkrijgen tot gemeentelijke diensten-gezondheidszorg en vele andere faciliteiten. Aangezien het paspoort is geschoeid op Europese leest valt ook het reizen naar het buitenland onder het wakende regime. Momenteel mogen we veronderstellen dat diverse werelddelen inmiddels virusvrij zijn maar de bewaking en het voorkomen van een nieuwe virusuitbraak is zeer stringent te noemen. Graag schets ik hierbij de bureaucratie die we ondervonden tijdens ons kerst golftripje naar een zonnige bestemming welke veelvuldig werden aangeboden tegen bodemprijzen. De reis startte met het bestellen van een taxi die ons naar het station moest vervoeren, maar daar ontstonden al de eerste strubbelingen. Voordat we konden instappen baste de chauffeur streng: “Ik wil eerst jouw legitimatie en medische paspoort (MP) zien anders wordt er niet gereden. Wat verbaasd over zoveel botheid lieten we onze documenten inspecteren door deze ingehuurde koetsier die na zijn ambtelijke uitglijder zijn gedrag fluks wijzigde zich realiserend dat anders de rit-fooi aan zijn neus voorbij zou gaan. Aangekomen bij het station stond bij de ingang een aangeklede gepromoveerde kaartjesknipper die ook al verzocht om een MP en ID en om een kaartje te bemachtigen herhaalde het tonen van de documenten zich wederom bij het loket van de stationsjuf. Maar wat te denken op de luchthaven want die spande helemaal de bureaucratische kroon met een overdaad aan de meest toepasbare controles zelfs nog buiten de uitgebreide securitychecks. Nog maar te zwijgen over de eindbestemming die op geen enkele manier ook maar enigszins afweek van de inmiddels aan ons bekende wettelijk opgedrongen Europese werkwijze. Op onze golfbestemming aangekomen bleek het onderkomen weinig op te hebben om ook maar aan de geringste kerstsfeer uiting te geven. Dan maar genieten van het zonnetje en een balletje slaan, maar ook de golfclub was vergeven van de controles waarbij zelfs de buggy’s waren voorzien van een plexiglazen deelscherm. Al met al waren de medische paspoorten na één week totaal versleten en hadden alle pseudo controlerende ambtelijke kleefkikkers een topweek gehad. Zo, beste lezers, dat was even een bespiegeling wat ons allemaal zou kunnen overkomen want soms gaan fictie en realiteit hand in hand. Nu maar weer even met beide benen op de grond want zover is de geschetste situatie gelukkig nog niet en vanaf eigen bodem wens ik jullie tegen alle verdrukking in geweldige fijne kerstdagen toe, en bovenal hou de moed, alles zal reg kom.

Tot Fore’s, Adios Juan P.